Bulimia

Bulimia to obok anoreksji najpoważniejsze zaburzenie odżywianie, które może doprowadzić do wyniszczenia organizmu i nawet śmierci na skutek utraty elektrolitów. Zaburzenie polega na jednorazowym pochłanianiu ogromnych ilości jedzenia, nawet produktów niejadalnych np. surowego makaronu czy mrożonego surowego kurczaka. Osoba chora traci kontrolę nad wilczym głodem, po czym zaraz po posiłku ma wyrzuty sumienia i stara się pozbyć jedzenia poprzez wywołanie wymiotów czy przyjmowanie środków przeczyszczających. Niektórzy okresy obsesyjnej żarłoczności przerywają głodówkami i wyczerpującym wysiłkiem fizycznym. Na bulimię chorują najczęściej dziewczyny i młode kobiety.

Chorobę diagnozuje się, jeśli napady obżarstwa i wymiotów zdarzają się dwa razy w tygodniu przez trzy miesiące.

Przyczyny

Przyczyny bulimii nie są do końca poznane i wyjaśnione. Najczęściej mają związek z przeczuleniem na punkcie swojego wyglądu. Zwykle choroba zaczyna się od odchudzania, nad którym chory traci kontrolę, ma rozregulowane łaknienie, które zaspokaja ogromnymi ilościami jedzenia, ale, żeby utrzymać sylwetkę w normie i zapobiec tyciu, zachowuje się nieracjonalnie, doprowadzając organizm do wycieńczenia. Źródłem choroby jest jednak psychika. Przypuszcza się, że może to być skaza genetyczna, zaburzenia psychiczne w rodzinie, skłonność do depresji, niska samoocena, impulsywność, brak oparcia w rodzinie, stres, a nawet molestowanie seksualne.

Objawy

Chorobę w bliskim otoczeniu łatwo przeoczyć, ponieważ chory się z nią ukrywa. Je potajemnie, zwłaszcza nocą, wydaje dużo pieniędzy na jedzenie. Bulimiczkę można rozpoznać po napuchniętych policzkach, spowodowanych wymiotami, po przebarwieniach na zębach na skutek działania kwasów żołądkowych podczas torsji. Poza tym w kiepskiej kondycji jest cera i włosy, bo organizm cierpi na niedobory pokarmowe. Na nadgarstkach mogą być widoczne odciski lub blizny powstałe przy wkładaniu dłoni do gardła, by wywołać wymioty. Osobę chorą można też rozpoznać po zachowaniu : po posiłku spędza dużo czasu w łazience, odkręca wodę, by zagłuszyć odgłosy wymiotów, tuszuje zapach wymiocin przez rozpylanie i odświeżacza powietrza czy perfum w łazience. Poza tym okresowo dużo czasu poświęca wyczerpującym ćwiczeniom fizycznym. Natomiast wagę utrzymuje niemal na tym samym poziomie, wahania masy są niezauważalne dla otoczenia.

Leczenie

Osoby chore rzadko przyznają się do swojej dolegliwości i nie szukają pomocy u lekarza. Jednak same nie są w stanie ani opanować żarłoczności, ani powstrzymać się od drastycznych wymiotów, stosowania środków przeczyszczających czy wyniszczającego wysiłku. W rezultacie – bez fachowej pomocy – czeka je śmierć na skutek wyniszczenia organizmu.

Leczenie polega głównie na psychoterapii, która ma na celu postrzeganie swojej osoby zgodnie z rzeczywistością, podwyższenie samooceny i dodanie pewności siebie. Konieczna też jest kontrola sposobu odżywiania i wprowadzenie zdrowego stylu życia. Stosuje się też leczenie farmakologiczne, którego zadaniem jest zwiększenie produkcji serotoniny, zwanej popularnie hormonem szczęścia.

Bulimia jest chorobą nawracającą.