Czy stwardnienie rozsiane jest uleczalne?

Spis treści

• Stwardnienie rozsiane - co to za choroba?
• Jak zdiagnozować stwardnienie rozsiane?
• Jak leczyć stwardnienie rozsiane?

Stwardnienie rozsiane nazywane inaczej SM to choroba układu nerwowego, która z niewiadomych przyczyn atakuje mielinę osłaniającą włókna nerwowe, a następnie prowadzi do niszczenia komórek nerwowych lub zakłócenia przesyłania impulsów nerwowych w obrębie całego ciała. Choroba ta przebiega z okresami rzutów, czyli występowania objawów wraz z okresami remisji. Jak rozpoznać stwardnienie rozsiane i czy można wyleczyć tę chorobę? Wyjaśniamy.

Stwardnienie rozsiane - co to za choroba?

Stwardnienie rozsiane to choroba nieuleczalna, która w zależności od rodzaju, może charakteryzować się odmiennymi objawami neurologicznymi pojawiającymi się pod różnymi postaciami. Jej przebieg w dużej mierze zależy od fazy zachorowania, a także czasu rozpoczęcia leczenia i tego, jak pacjent reaguje na konkretne metody leczenia. Najczęściej na SM chorują osoby młode w wieku od 20 do 40 lat i znacznie częściej na schorzenie to narażone są kobiety.

Przeczytaj również: Czy marihuana pomaga w leczeniu stwardnienia rozsianego?

Stwardnienie rozsiane może atakować dowolne nerwy w ciele człowieka, dlatego też ciężko jednoznacznie określić charakterystyczne objawy. - wyjaśnia specjalista z gabinetu neurologicznego w Poznaniu prof. dr hab. Wojciech Kozubski. - Niemniej jednak zazwyczaj chorzy skarżą się na nadmierne zmęczenie, zaburzenia snu, a także ogólne osłabienie. Do najczęstszych symptomów zaliczane są również zaburzenia czucia oraz widzenia, zawroty głowy, nerwobóle i napięcie mięśniowe, a także w późniejszej fazie choroby może dochodzić do zaburzeń równowagi i koordynacji ruchów oraz drżenia kończyn lub głowy.

Jak zdiagnozować stwardnienie rozsiane?

W leczeniu stwardnienia rozsianego najważniejsze jest szybkie oraz właściwe rozpoznanie choroby, ponieważ w zależności od jej zaawansowania, metody leczenia dobierane są indywidualnie. Dlatego też w momencie zauważenia objawów i okresów, w których stan zdrowia pogarsza się, a następnie poprawia, koniecznym krokiem jest udanie się do gabinetu neurologa w celu zdiagnozowania problemu.

Przeczytaj również: Wpływ diety na przebieg stwardnienia rozsianego - co warto uwzględnić w jadłospisie?

Podczas wizyty neurolog zbiega dokładny wywiad na temat występowania symptomów, a także zleca dodatkowe badania diagnostyczne, m.in. badania krwi, rezonans magnetyczny czy pobranie płynu mózgowo-rdzeniowego. Po dokonaniu dokładnej analizy otrzymanych wyników badań następnym krokiem jest prawidłowe postawienie diagnozy, a tym samym zapoznanie pacjenta z prognozą postępowania choroby oraz możliwymi sposobami leczenia.  

Przeczytaj również: Czym jest polineuropatia i jak ją rozpoznać?

Jak leczyć stwardnienie rozsiane?

Stwardnienie rozsiane to choroba, na którą obecnie nie ma skutecznego leku. Jej leczenie w głównej mierze opiera się na opóźnieniu rozwoju choroby, a także podawaniu środków farmakologicznych, które mają na celu zmniejszenie najbardziej uciążliwych i uniemożliwiających normalne funkcjonowanie objawów. Leczenie stwardnienia rozsianego opiera się także na przyjmowaniu leków steroidowych zmniejszających nasilenie reakcji zapalnej, natomiast u osób z agresywną postacią choroby, najczęściej stosowane są leki immunosupresyjne, które hamują jej postęp, a także ograniczają występowanie rzutów.

W leczeniu stwardnienia rozsianego oprócz farmakoterapii duże znaczenie mają także zabiegi rehabilitacyjne i trening umysłowy. Odpowiednia rehabilitacja pozwala na dłużej utrzymać przez pacjentów sprawność fizyczną, a także normalizuje wzmożone napięcie mięśniowe. Z kolei trening umysłowy wpływa na podtrzymanie osoby chorej w dobrej kondycji psychicznej, co jest niezwykle ważne podczas walki z chorobą.

Warto również pamiętać o tym, że dla skutecznego leczenia choroby neurologicznej, jaką jest stwardnienie rozsiane, kluczową rolę odgrywa zdrowy tryb życia i zmiana nawyków żywieniowych, a także regularna aktywność fizyczna dopasowana indywidualnie do stanu klinicznego pacjentów, dzięki czemu mają oni szansę na zapobieganie kolejnych rzutów choroby.