Diagnoza autyzmu. Metody postępowania

Autyzm to zaburzenie rozwoju mózgu, które może zostać zdiagnozowane zarówno u dzieci i młodzieży, jak i u osób, które osiągnęły już wiek dorosły. Niezależnie jednak od tego, u kogo zostaje wykryty, uprzednie stwierdzenie, że ma się do czynienia właśnie z autyzmem może być naprawdę trudne. W dzisiejszym artykule wyjaśniamy, jakie są typowe metody postępowania w procesie diagnozy autyzmu.

Na czym polega profesjonalna diagnoza autyzmu i kto jej dokonuje?

Autyzm może zostać wykryty we wczesnym etapie życia, natomiast czasami jest rozpoznawany u dzieci szkolnych – kiedy spotyka je wiele trudności i można je obserwować w sytuacjach, które wymagają od nich szczególnego zachowania. Bywa też tak, że diagnoza autyzmu następuje u osoby dorosłej. Stwierdzenie występowania tego zaburzenia może być nieskomplikowane lub wymagające wyjątkowo wnikliwej obserwacji.

Diagnoza autyzmu dokonywana jest przez zespół specjalistów, najczęściej złożony z psychiatry, psychologa, logopedy, pediatry i pedagoga specjalnego. Specjalizują się w niej między innymi specjaliści z Gabinetu terapeutycznego Misiowo. Rozpoznanie tego zaburzenia możliwe jest dzięki wykonaniu takich kroków jak: obserwacja (dziecka lub osoby dorosłej), wywiad (z rodzicami dziecka lub bliskimi osoby dorosłej), analiza źródeł (np. nagrań video). Bardzo często specjaliści decydują się na przeprowadzenie szeregu dodatkowych badań.

Jakie są symptomy autyzmu?

By jednak występowanie tego zaburzenia mogło zostać stwierdzone, rodzice dzieci podejrzewający u nich autyzm (rodzina lub znajomi osoby dorosłej – w przypadku diagnozowania dorosłego) powinni bacznie obserwować swoich bliskich. Jeśli ma się jakiekolwiek podejrzenie autyzmu, warto pamiętać o typowych objawach tego zaburzenia, a należą do nich:

• u niemowlaka – niewystępowanie gaworzenia,
• opóźniony rozwój umiejętności mowy,
• unikanie kontaktu wzrokowego z innymi osobami,
• niereagowanie na imię,
• problem z wyrażaniem własnych uczuć (pozorny),
• trudność z podtrzymaniem rozmowy,
• częste powtarzanie tych samych zwrotów,
• przesadne zainteresowanie wybranymi tematami i wkładanie dużego zaangażowania w rozmowy, które są im poświęcane,
• przesadne porządkowanie rzeczy,
• angażowanie się w powtarzające się ruchy.

Oczywiście stwierdzenie występowania powyższych cech może być bardzo trudne do zrealizowania, kiedy sprawa dotyczy osoby dorosłej – wówczas obserwacji dokonywać może zarówno rodzina, jak i znajomi. Niestety bardzo często okazuje się, że trudno wychwycić niecodzienne zachowania u osoby, która jest w pełni samodzielna.