Jakie są objawy i leczenie kandydozy?

Obecność drożdżaka bielnika białego, czyli znanego z łacińskiej nazwy grzyba Candida albicans szacuje się na 40-80% całej populacji ludzi. U osób zdrowych jego występowanie w przewodzie pokarmowym, układzie moczowo-płciowym, oddechowym czy na skórze nie powoduje przykrych reperkusji. U części nosicieli jednak pasożyt ten rozwija kandydozę. Zobaczcie jakie są jej objawy i sposoby leczenia.

Co powoduje rozwój kandydozy?

Candida bytuje zwykle w błonach śluzowych wspomnianych układów i jest tam w niewielkich zazwyczaj ilościach, bo u zdrowego człowieka jej populacja podlega kontroli przez układ immunologiczny. W określonych okolicznościach jednak następuje jednak jej ekspansja i rozrost, co powoduje rozwój choroby zwanej kandydozą. Do czynników jej sprzyjających należą m.in.: zabiegi lekarskie o charakterze inwazyjnym (np. cewnikowanie, wszczepienie zastawki serca i inne operacje), zaburzenia hormonalne, cukrzyca, otyłość i ciąża, zaburzona wskutek długotrwałej farmakoterapii (antybiotyki, chemioterapia, leczenie immunosupresyjne i sterydami) funkcjonalność układu immunologicznego, AIDS i choroby układu odpornościowego, niedobory witamin (szczególnie z grupy B), ponadto przewlekły stres, zła dieta (nadmiar cukru) i alkoholizm. Jeżeli podlegamy pod kilka z powyższych czynników ryzyka, warto jest porozmawiać ze swoim lekarzem POZ  i zapytać go o możliwość występowania kandydozy.

Objawy candidy i formy choroby

Zakażenie Candida albicans może długo nie dawać widocznych objawów lub upodabniać się nimi do innych schorzeń, gdy tymczasem choroba rozwija się w formie infekcji błon śluzowych układu pokarmowego lub zakażeń układowych (przede wszystkim moczowego). Candida może objawić się w różny sposób, m.in. poprzez przybranie formy zapalenia jamy ustnej, kandydozę płucną, kandydozę skóry i paznokci, zapalenie wsierdzia, kandydozę pochwy, sromu, żołędzi i cewki moczowej, posocznicę, sepsę grzybiczą, kandydozę żołądka, dwunastnicy i in. Każda z tych form zamanifestuje innymi objawami szczegółowymi, jest jednak szereg objawów ogólnoustrojowych wskazujących choremu, że rozwija się u niego kandydoza. Należą do nich przede wszystkim te związane z układem pokarmowym: bóle brzucha, zaparcia, biegunki, wzdęcia, nudności i inne dolegliwości trawienne. Pojawić się jednak mogą dolegliwości ze strony innych układów, np. nerwowego czy oddechowego, w tym labilność emocjonalna, nerwowość, napady lęku i stany depresyjne, problemy z utrzymaniem koncentracji, długotrwałe przemęczenie, ponadto objawy alergiczne skórne i pokarmowe, częste infekcje ucha, gardła i zatok, katar sienny, wypryski i problemy skórne.

Leczenie kandydozy

Po wstępnym rozpoznaniu kandydozy niezbędne są szczegółowe badania diagnostyczne. Obejmują one m.in. badania mikroskopowe wymazów z krwi lub wydzieliny chorego, a także badania hodowlane i pobranie wycinków tkanek lub próbek płynów ustrojowych. Leczenie kandydozy opiera się przede wszystkim za zastosowaniu farmakoterapii lekami przeciwgrzybiczymi (np. leki z grupy azoli, niektóre antybiotyki) z dodatkiem istotnych dawek witaminy z grupy B. Istotnym składnikiem leczenia candidy jest także dieta wykluczająca z jadłospisu chorego produkty mogące być pożywką dla drożdżaka, przede wszystkim cukier, gluten pszenny, produkty pleśniowe i fermentujące, artykuły z dużą zawartością konserwantów itd. Towarzyszyć jej powinna odbudowa dobroczynnej flory bakteryjnej.