Rzeżączka

Rzeżączka (tryper) to jedna z najczęstszych chorób wenerycznych. Przenoszona wyłącznie drogą płciową, ma charakter zakaźny. Jeśli więc zostanie wykryta u osób nieletnich, wówczas stanowi dowód wykorzystywania seksualnego.

Przyczyny

Za rzeżączkę odpowiedzialne są bakterie dwoinki - Neisseria gonorrhoeae. Doskonałymi warunkami ich rozwoju jest środowisko ciepłe i wilgotne, dlatego okolice intymne to sprzyjające im siedlisko. Źródłem zakażenia jest najczęściej chory człowiek albo zakażone przedmioty codziennej higieny (badania naukowe wykazują, że bakterie odpowiedzialne za rzeżączkę mogą przeżyć na desce klozetowej do 4 godzin!). Do zakażenia zwykle jednak dochodzi podczas klasycznego stosunku płciowego, a także oralnego, jak i analnego.

Warto wiedzieć, że do zakażenia może dojść u noworodka – w trakcie porodu u chorej matki. Wówczas bakterie dwoinki wywołują gonokokowe zapalenie spojówek, co może być przyczyną trwałego uszkodzenia narządu wzroku.

Objawy

Rzeżączka może dotykać zarówno kobiety, jak i mężczyzn.

U panów objawy zakażenia pojawiają się znacznie szybciej, ponieważ i sama choroba rozwija się bardzo szybko. W ciągu 3-5 dni od momentu zakażenia dochodzi do ropnego wycieku z cewki moczowej. Do symptomów towarzyszących zalicza się ból podczas oddawania moczu oraz silne pieczenie.

U kobiet pierwsze objawy pojawiają się po upływie 1-2 tygodnia od momentu zakażenia. Choroba manifestuje się niewielkimi upławami, zaburzeniami miesiączkowania, obfitą menstruacją. Niekiedy dochodzi do zapalenia cewki moczowej oraz kanału szyjki macicy.

Z czasem zakażenie dotyka cały układ moczowo-płciowy (odbyt – w przypadku seksu analnego, gardło – w przypadku seksu oralnego). Już pierwsze objawy powinny nas zaalarmować. Konieczna jest wizyta u ginekologa.

Leczenie

Nieleczona rzeżączka skutkuje stanami zapalnymi i powstaniem ropni, zapaleniem jajowodów – czego efektem może być bezpłodność. Niekiedy przenosi się na odległe narządy, np. serce. Chorobę wykrywa się na podstawie badania bakteriologicznego wydzieliny: z cewki moczowej – u mężczyzn, z pochwy – u kobiet.

Podstawą leczenia zakażenia rzeżączką jest farmakoterapia. Podaje się penicylinę (domięśniowo, w dawkach uderzeniowych przez 1-2 dni). Stosuje się również lek hamujący wydalanie antybiotyku przez nerki. W niektórych przypadkach zaleca się podawanie chinolonów oraz cefalosporyn III generacji (w jednorazowej dawce).

W walce z rzeżączką istotną rolę odgrywa profilaktyka. Należy przede wszystkim unikać przygodnych kontaktów seksualnych (szczególnie bez prezerwatywy). Warto także pamiętać, by korzystać wyłącznie ze swoich przyborów toaletowych oraz ręcznika. Należy także unikać pożyczania bielizny osobistej czy strojów kąpielowych.