Schizofrenia

Schizofrenia to jedno z wielu zaburzeń psychicznych. Choroba ta dotyczy średnio około 1% ogólnej populacji społeczeństwa. Najczęściej dotyka ona młode osoby będące między 18-35-tym rokiem życia. To właśnie najczęściej u nich pojawiają się pierwsze objawy choroby. Nie bez znaczenia jest fakt, iż właśnie w okresie młodości jest największa szansa na rozbicie osobowości, która jest jeszcze nieukształtowana, i w której niejednokrotnie dochodzi do spięcia między marzeniami, a rzeczywistością.
Poza tym, że schizofrenia szczególnie często występuje u osób młodych, zdarzają się przypadki schizofrenii dziecięcej, oraz tej, która pojawia się po raz pierwszy w okresie pełnej dojrzałości lub starości.

Znane nam statystyki pokazują, że nawet dwadzieścia pięć procent pacjentów, znajdujących się w szpitalach psychiatrycznych, to chorzy na schizofrenię.

Przyczyny

Istnieje kilka czynników, które sprzyjają wystąpieniu schizofrenii. Należy do nich niewątpliwie czynnik genetyczny a także środowiskowy. Jednakże jaki wiemy, „nie wystarczy” tylko bagaż genetyczny by stać się schizofrenikiem. Jak wiadomo nie od dziś, duże znaczenie mają bowiem czynniki środowiskowe, czyli warunki, w jakich młody człowiek przebywa. Można więc powiedzieć, że dziedziczy się predyspozycję do schizofrenii, która „zaowocuje” chorobą dopiero w przypadku zaistnienia środowiskowych czynników ryzyka.

Do innych czynników predysponujących do wystąpienia schizofrenii należą procesy socjologiczne oraz neurobiologiczne.

Objawy

Objawy schizofrenii mogą pojawić się nagle, lub też rozwijać się powoli. W pierwszym przypadku, obserwuje się znaczącą zmianę zachowania, czy sposobu myślenia danej osoby, w drugim- zmiana ta następuje stopniowo i raczej jest wyczuwalna, niż zauważalna.

Schizofrenia charakteryzuje się zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi objawami. Pierwsze z nich wskazują na obecność:

halucynacji,
urojeń,
dziwnych zachowań.

Mówiąc „urojenia”, mamy na myśli rodzaj zaburzenia, który polega na tym, że osoba uparcie trwa przy błędnych przekonaniach. Szczególnie osoby cierpiące na schizofrenię paranoidalną charakteryzują się rozbudowanym systemem urojeń.

Z kolei halucynacje, to inaczej omamy. W omawianej schizofrenii najczęściej mamy do czynienia z halucynacjami słuchowymi.

Ze schizofrenią wiążą się również wspomniane powyżej, objawy negatywne. Te z kolei świadczą o braku. I tak, stwierdza się:

zubożenie mowy,
zubożenie ekspresji twarzy,
apatię,
nieuwagę
trudność w uczestniczeniu w życiu społecznym (tj. rodzinnym, zawodowym).

Leczenie

W leczeniu schizofrenii stosuje się leczenie przeciwpsychotyczne. Stosowania tych medykamentów umożliwia wyciszenie wspomnianych powyżej objawów pozytywnych (halucynacji, urojeń, dziwnych zachowań), jednakże są leki które potrzebują na to trochę czasu. Większość z nich zaczyna działać po około tygodniu do dwóch tygodni. Należy jednak dodać, iż aby ocenić skuteczność danego leku u konkretnej osoby, potrzeba niekiedy nawet trzech miesięcy ( jak to ma miejsce w przypadku klozapiny).
Jednakże ze stosowaniem leków przeciwpsychotycznych wiąże się współwystępowanie skutków ubocznych. Zalicza się do nich m.in.:

sztywność mięśniową,
zwiększone zapotrzebowanie na sen,
zawroty głowy,
drżenie w obrębie kończyn.

Stosunkowo nowsze leki przeciwpsychotyczne, działają jeszcze skuteczniej, choć ich wadą jest to, że są droższe. Z kolei wspomnieć warto o jeszcze jednaj wadzie. Otóż często leki z tych grup powodują otyłość, zaburzając procesy metaboliczne ustroju. Przed ich zastosowaniem należy skontaktować się z psychiatrą.