Uszkodzenia posłoneczne skóry

Pomimo iż powszechnie wiadomo, że opalanie nie jest zdrowe dla skóry, to wystawiamy się na słońce albo chodzimy do solarium, żeby mieć cimną, opaloną skórę. Tymczasem poparzenia słoneczne, zwłaszcza w młodym wieku, są przyczyną czerniaka, najgroźniejszego z nowotworów skóry.

Przyczyny

Uszkodzenia posłoneczne powstają na skutek promieniowania UV. Gdy ilość promieniowania przekracza zdolności ochronne melaniny (pigmentu skóry) wówczas dochodzi do poparzeń. Osoby o jasnych i rudych włosach oraz jasnej cerze mają mniej melaniny niż osoby ciemnowłose, dlatego do oparzeń dochodzi szybciej. Już po 15 minutach ekspozycji na słońce skóra jest mocno zaczerwieniona. Szczególnie narażone na uszkodzenia skóry są też małe dzieci. Osoby o ciemnej karnacji o ciemnej karnacji mogą opalać się bezkarnie przez kilka godzin.

Przyczyną oparzeń słonecznych jest też brak ochrony skóry preparatami z wysokim faktorem. Im wyższy faktor, tym ochrona jest skuteczniejsza. Osoby wrażliwe na słońce, zwłaszcza dzieci, nawet przy małym nasłonecznieniu powinny chronić skórę przed promieniami UV.

Pamiętajmy, że najbardziej jesteśmy narażeni na uszkodzenia skóry między godz. 10 a 14, wtedy promieniowanie jest najintensywniejsze. Osoby, które przyjmują określone leki lub zioła, np. dziurawiec, w ogóle nie powinny wystawiać się na słońce.

Objawy

Uszkodzenia skóry nie są widoczne od razu. Pierwszym objawem jest zaczerwienienie skóry, jednak jest ono widoczne dopiero po dłuższym czasie. To dlatego doprowadzamy do poparzeń, bo zmiany na skórze są najpierw niezauważalne.

Poparzenia skóry dzieli się na trzy stopnie. Objawy poparzenia pierwszego stopnia to czerwona i gorąca skóra, daje się odczuć pieczenie. Po kilku dniach skóra, a właściwie naskórek, zaczyna się łuszczyć. Oparzenia drugiego stopnia powodują już pęcherze, które są wypełnione płynem surowiczym. Na skórze występują obrzęki i częściowa martwica naskórka. Skóra goi się przez 2 do 6 tygodni, a pęcherze nie pozostawiają po sobie blizn. Takiemu poparzeniu towarzyszy też ból, czasem podwyższona temperatura.

Oparzenia trzeciego stopnia jest najgroźniejsze dla zdrowia. Występuje rzadko, ale głównie u małych dzieci. Zostaje wtedy uszkodzona skóra właściwa. Konieczna jest wizyta u lekarza.

Leczenie

Przy oparzeniach pierwszego stopnia pierwsza pomoc jest skierowana na złagodzenie bólu i pieczenia. Pomaga wówczas zimny prysznic i zimne okłady. Ulgę przynoszą też okłady ze zsiadłego mleka lub z jogurtu. Warto również stosować kremy z zawartością alantoiny lub alantoiny i D-panthenolu jednocześnie. Nie zapobiegnie to złuszczaniu się naskórka , ale alantoina przyspieszy jego odbudowę, D-panthenol ma działanie przeciwzapalne. Trzeba też intensywnie nawilżać wysuszoną skórę, pomocne są kremy z kwasem hialuronowym i witaminą E.

W przypadku oparzeń drugiego i trzeciego stopnia, konieczne jest leczenie specjalistyczne. Do lekarza trzeba się zgłosić, gdy ból nie ustępuje, pęcherze są rozległe, pacjent skarży się na nudności, ma podwyższoną temperaturę. Lekarz dermatolog zleca leczenie preparatami przyspieszającymi ziarninowanie skóry oraz zabezpieczającymi przed zakażeniem bakteryjnym. Konieczne jest też stosowanie maści sterydowych.