Wirus ebola

Wirus Ebola wzbudza strach w wielu krajach świata. Najczęśtsze epidemie obserwujemy głównie w krajach Afryki zachodniej, ale pojedyncze przypadki zachorowań stwierdzono też w Stanach Zjednoczonych i w Europie. W krajach spoza Afryki zakażeni pacjenci to przybysze z krajów, gdzie trwa epidemia oraz osoby , które zetknęły się z zarażonymi pacjentami.

Przyczyny

Wirus ebola zidentyfikowano w 1976 roku w dorzeczu afrykańskiej rzeki Ebola, stąd jego nazwa. Nosicielami patogenu są prawdopodobnie niektóre gatunki małp, nietoperzy i gryzoni. Choroba powodowana tym wirusem to gorączka krwotoczna, na którą dotąd nie wynaleziono lekarstwa. Śmiertelność wynosi 70% osób zakażonych, a choroba w niesprzyjających warunkach (brak izolacji chorych, niska higiena) szybko się rozprzestrzenia.

Ludzie zapadają na tę chorobę w wyniku kontaktu z zakażonym zwierzęciem lub człowiekiem. Zakażenie następuje poprzez bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi pacjenta (krwią, śliną, wydalinami) oraz z przedmiotami skażonymi wirusem (igły strzykawki i inny sprzęt medyczny). Choroba może się też rozwinąć na skutek zakażenia kropelkowego.

Personel medyczny i inne osoby mające styczność z chorymi na gorączkę krwotoczną, aby uchronić się przed zakażeniem, muszą mieć szczelny strój ochronny. Pomieszczenia muszą być dokładnie dezynfekowane. Wirus ebola poza żywicielem żyje 6 dni i łatwo można go pokonać środkami dezynfekcyjnymi a nawet zwykłym mydłem.

Objawy

Choroba daje o sobie znać po 4 – 21 dniach od zetknięcia się z wirusem. Początek jest od razu ostry: temperatura może wynosić ponad 40oC, pojawia się ból głowy, mięśni i stawów. Obserwuje się też zapalenie gardła i owrzodzenie przełyku. Objawem potwierdzającym gorączkę krwiotoczną są krwiste wymioty i krwawe biegunki. Organizm szybko się odwadnia, następują zaburzenia gospodarki elektrolitowej i białkowej, chorzy gwałtownie chudną. U wielu pacjentów dochodzi do uszkodzenia wątroby i żółtaczki, na skórze pojawia się wysypka plamisto-grudkowa. W końcowej fazie pojawiają się krwotoki wewnętrzne i zewnętrzne.

Choroba trwa zwykle 2 tygodnie, ale przypadki zgonów zaobserwowano już po 4 dniach.

Leczenie

Przy niepokojących objawach należy zgłosić się do internisty. Diagnozę stawia się na podstawie obrazu klinicznego choroby, a potwierdzeniem jest izolacja wirusa z tkanki pobranej od chorego.

Na wirusa eboli nie ma szczepień ani lekarstwa. Stosuje się jedynie leczenie objawowe: leczenie skazy krwotocznej, wspomaganie krążenia i oddychania, wyrównywanie gospodarki elektrolitowej i białkowej, walka ze wstrząsem.

U mniejszości pacjentów choroba przechodzi samoistnie. Większość czeka śmierć w wyniku wykrwawienia (krwotoki wewnętrzne i zewnętrzne). Nie jest dotąd jasne, jakie mechanizmy powodują powrót do zdrowia.

Chorzy muszą być izolowani, osoby podejrzane o zakażenie muszą być poddani kwarantannie, by uniknąć rozszerzania się epidemii.