Zespół Aspergera

Dotyka jedną na 200 osób, zaś w grupie ryzyka znajdują się przede wszystkim mężczyźni. Zespół Aspergera jest chorobą zaliczaną do zaburzeń rozwojowych, ściślej należy do spektrum autyzmu. Tę jednostkę chorobową jako pierwszy opisał doktor Hans Asperger w 1944 roku. W swoich obserwacjach zwrócił uwagę na to, że część dzieci ma dobrze rozwinięte zdolności poznawcze, ale wykazuje zaburzenia w rozwoju społecznym. I choć zespół Aspergera jest zaliczany do chorób związanych z autyzmem, to lekarze określają go jako łagodniejszy przypadek autyzmu wczesnodziecięcego. Dzieje się tak dlatego, że osoby dotknięte tą chorobą mają tendencje do wycofywania się z kontaktów społecznych, ale jednocześnie zależy im na przyjaźniach. Co więcej, schorzenie to nie wywołuje opóźnień w rozwoju mowy i umożliwia logiczną komunikację z rówieśnikami.

Przyczyny

Lekarze psychiatrzy mają problem z jednoznacznym wskazaniem przyczyn, które wywołują syndrom Aspergera. Najczęściej przyjmuje się, że za powstanie zaburzeń odpowiada szereg nieprawidłowości neurologicznych, które mają miejsce w rozwoju płodowym. Wśród potencjalnych przyczyn zespołu Aspergera specjaliści wskazują na poważne infekcje, toksoplazmozę, urazy okołoporodowe, zdiagnozowane dziecięce porażenie mózgowe czy czynniki genetyczne. W ostatnim przypadku nie chodzi jednak o dziedziczenie choroby, ale o podatność na jej rozwój.

Objawy

Zespół Aspergera rozpoznaje się po szeregu objawów. Ponieważ nie istnieje jednoznaczny test, za pomocą którego następuje zdiagnozowanie choroby, konieczne jest przeprowadzenie wnikliwych obserwacji pacjenta.

Wśród najczęściej występujących objawów wymienić można problem z akceptacją zmian, obsesyjne zainteresowania czy też ograniczoną elastyczność myślenia. Większość osób zdiagnozowanych w życiu dorosłym ma problemy w pracy, gdyż nie potrafią pracować w grupie. Chorzy mają także problem z komunikacją niewerbalną czy też specyficzne zainteresowania. Cechą charakterystyczną jest też dosłowne odczytywanie komunikatów czy brak zrozumienia żartów. Specjaliści zwracają również uwagę na specyficzny język, jakim posługują się pacjenci – jest on pedantyczny, pozbawiony idiomów i elementów z mowy potocznej. Co więcej, osoby z zespołem Aspergera często niewłaściwie reagują na sytuacje, w jakich się znalazły.

Leczenie

Trudno wskazać jedną, w pełni efektywną metodę leczenia zespołu Aspergera. Przede wszystkim opracowane terapie mają pomóc osobom dotkniętym tym schorzeniem w przystosowaniu się do życia w społeczeństwie. Praca specjalisty z pacjentem skupia się więc na tym, aby poznał on reguły socjalizacji i komunikacji, nauczył się mówić w bardziej naturalny sposób. Z osobami starszymi ćwiczy się umiejętność interpretowania gestów czy tonu głosu. W przypadku młodszych dzieci sięga się najczęściej po terapię poznawczo-behawioralną, która pozwala między innymi na ograniczenie problemów z zachowaniem.

Istotną kwestią jest fakt, że właściwie nie istnieją leki dla osób, u których zdiagnozowano zespół Aspergera. Podawane leki konwencjonalne mają za zadanie łagodzić symptomy towarzyszące, w tym zaburzenia lękowe czy nadpobudliwość.