Zespół cieśni nadgarstka

Zespół cieśni nadgarstka to schorzenie dotykające głównie osoby w wieku dojrzałym. Jednak borykają się z nim także młodzi ludzie, którzy nadmiernie korzystają z komputera. Choroba zaczyna się całkiem niewinnie, z czasem powodując coraz bardziej uciążliwe dolegliwości.

Przyczyny

Zespołem cieśni nadgarstka określa się zaburzenia funkcji nerwu pośrodkowego, co jest efektem przewlekłego uciskania.

W 90% przypadków mamy do czynienia z idiopatycznym zespołem cieśni nadgarstka, czyli powstającym z niewyjaśnionej przyczyny. Uważa się jednak, że powodem tego schorzenia jest przeciążenie ręki spowodowane wykonywaniem tej samej czynności regularnie. W pozostałych przypadkach za przyczyny uważa się m.in. nieprawidłowe wygojenie złamań, zmiany zwyrodnieniowe, a nawet zaburzenia hormonalne.

Statystyki wskazują, że z zespołem cieśni nadgarstka częściej borykają się kobiety niż mężczyźni – nawet 3 razy częściej.

Objawy

Zespół cieśni nadgarstka początkowo nie daje żadnych charakterystycznych objawów. Zwykle pojawia się ból i drętwienie palców. W miarę rozwoju schorzenia, dolegliwości bólowe pojawiają się przede wszystkim w nocy. Uciążliwości dodaje fakt, że ból jest promieniujący – do przedramienia a nawet barku.

Jeśli zespół cieśni nadgarstka wejdzie w drugie stadium, wówczas ból i drętwienie palców pojawia się także w ciągu dnia. Dolegliwości nasilają się przede wszystkim w trakcie wykonywania codziennych czynności, np. jazdy samochodem. Pogarsza się przy tym sprawność manualna, widoczna głównie przy wykonywaniu makijażu czy obieraniu warzyw.

Trzecie stadium schorzenia to jeszcze intensywniejsze dolegliwości bólowe oraz ujawniający się zanik mięśni.

Leczenie

By zdiagnozować zespół cieśni nadgarstka, zwykle wystarczy przeprowadzić wywiad lekarski oraz poddać testom lekarskim. Polegają one głównie na zweryfikowaniu sprawności manualnej oraz sprawdzeniu czucia w palcach. Istnieją bowiem pewne czynności, których osoba cierpiąca na zespół cieśni nadgarstka nie będzie w stanie wykonać.

Kierunek leczenia zależny jest przede wszystkim od tego, w jakim stadium choroby pacjent zgłosi się do lekarza. Leczenie nieoperacyjne będzie możliwe, gdy osoba chora podejmie działania we wczesnej fazie. Wówczas ortopeda zaleca unieruchomienie ręki, co ma na celu wyeliminowanie obrzęku oraz stanu zapalnego. Pacjent musi też przyjmować niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) oraz poddać się zabiegom z zakresu fizykoterapii (np. ultradźwięków, jonoforezy).

Zabieg operacyjny jest koniecznością, jeśli pacjent zgłosi się w stadium zaawansowanym choroby lub inne metody leczenia nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Zabieg polega na zwiększeniu przestrzeni w kanale nadgarstka poprzez nacięcie więzadła poprzecznego. Przeprowadza się to drogą otwartą (cięcie na nasadzie dłoni) lub endoskopową.